လမ္းေပၚကလူ

  “လမ္းေပၚကလူ”

…………………………………………………………………….
     ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြဘာလို႕အလိုမက်ျဖစ္ေနမွန္းမသိ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေနမွန္း လည္းမသိ၊ေငြမရွိလုိ႕လားအထီးက်န္္မႈလား၊လူေတြရဲ႕
အေရးမစိုက္မႈလားမသိ၊ကုိယ့္ ကုိကုိယ္အလိုမက်မႈေတြျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အိပ္ရာထၿပီးမ်က္နွာသစ္ကာအလုိလုိေဒါသေတြ၀င္လာခဲ့မိၿပီး ဘယ္သူ႕ကုိ
ေဒါသ ထြက္ရမွာလဲ၊ ဘာကုိအေၾကာငး္ျပဳရမွာလဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြား သည္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ ဒါဟာအထီးက်န္မႈပဲ
ဆုိတာ။

     သူမ်ားေတြမွာ အေဖာ္ေတြနဲ႕ ေလ ကၽြန္ေတာ္မွာဘယ္မွာလဲ ဘယ္သူ႕ကုိ တုိင္တည္ရမွာလဲ ၊ဘယ္သူ႕ကုိရင္ဖြင့္ရမွာ လဲ၊ဘာအေၾကာင္း
ေျပာရမွာလဲဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိ တခါလည္းမဟုတ္ ခဏခဏ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဒီလိုျဖစ္တုိင္း စိတ္ေတြေျဖဆည္ဖို႕စာေတြေရးခဲ့သည္။
အခ်ိန္ေတြကုန္ ေစခဲ့သည္။ခုလည္းအခ်ိ္န္ေတြကုန္ေစဖို႕လၻက္ရည္ဆုိင္သုိ႕ထြက္လာခဲ့သည္။ လၻက္ရည္ ဆုိင္က နီးလုိ႕သာေတာ္ေပသည္။
ဆိုင္ထဲကုိထုိင္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ “အကုိဘာေသာက္မလဲ” စားပြဲထိုိးညီေလးရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္သံ ဒါသူလုပ္ေနက်အလုပ္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ပုံမွန္လား၊
ခ်ိဳစိမ့္လား၊ဆုိင္မွာ ရတာေတြအကုန္ရြတ္ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ၿပီ အခ်ိန္ေတြကုစားဖို႕ဆုိတာ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ေနက် ခ်ဳိဆိမ့္္တစ္ခြက္
မွာလုိက္တယ္။သိပ္မၾကာလုိက္ပါဘူး စားပြဲ ထိုးညီေလးက ခ်ိဳဆိမ့္တစ္ခြက္လာခ်တယ္။
    
     ကၽြန္ေတာ္ခ်ိဳဆိမ့္လၻက္ရည္တစ္က်ဳိက္ ေသာက္သည္။ကၽြန္ေတာ္ေသာက္လုိက္တဲ့ ခ်ိဳဆိမ့္လၻက္ရည္ေၾကာင့္လား ေရွ႕မွာျပေနတဲ့ ဇာတ္ကား
ေၾကာင့္လားမသိ၊ေခတၱခဏေမ့ေမွ်ာမိခဲ့သည္။ ဇာတ္ကား ကလည္းရယ္စရာဇာတ္ၾကမ္း၊ မင္းသားက ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳတ္ႏွစ္သက္ေသာ “ဂ်က္ကီ
ခ်မ္း” မင္းသားအခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ေမွ်ာသြားလည္းမသိလိုက္ ေနေတာင္ျမင့္ တက္လာၿပီး။ ဇာတ္ရွိန္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ခုနက
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ေတြေပ်ာက္ သြားခဲ့ၿပီးေမ့ေမွ်ာပါသြားခဲ့တာေပါ့။ ၀င္လာလုိက္ထြက္သြားလုိက္နဲ႕ လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ လူစည္ကားေနခဲ့သည္။
တခ်ိဳ႕က စကားေျပာရင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံေတြ႕ေနတဲ့ သူေတြေတြ႕ျမင္ရေတာ့ ငုတ္လွ်ိဳးေနတဲ့အထီးက်န္မႈမသိစိတ္က ျပန္ေပၚလာခဲ့သည္။
ေရွ႕မွာျပေနတဲ့ ဇာတ္ကားထဲမွာလဲ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ ခ်ိဳဆိမ့္လၻက္ရည္လညး္ မကယ္ႏိုင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲမသိ၊အခ်ိန္ေတြဘယ္လုိ
ကုစားရမလဲ ဘာလုပ္ ရမလဲ အေတြးေပါင္းစုံေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ဘယ္လိုေဖာ္ျပရမွာလဲ အေတြးေပါင္းစုံေန တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ဘယ္လုိ
ေဖာ္ျပရမွာလဲ ၾကာရင္ရူးသြားလိမ့္မယ္။ ဘယ္လုိမွေျဖ ေဖ်ာက္လုိ႕မရ ခုေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ေျပာျပရမယ္ဆုိ
ရင္ကုန္သြားမည္မထင္၊ ခက္တာကဘယ္သူ႕ကုိေျပာျပရမွာလဲ ဆုိင္ထဲမွာ လူေတြမ်ား ေပမယ့္ သိတဲ့သူတစ္ေယာက္မွ မရွိ။ထိုင္ေနတာ
တစ္ေယာက္ထဲ။ ငုိခ်င္လာသလိုလို ရယ္ခ်င္လာသလိုလို ျဖစ္လာၿပီ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ။ ျဖတ္ခနဲအေတြးတစ္ခုေခါင္းထဲေပၚလာခဲ့သည္။
အင္တာနက္။ဟုတ္တယ္။ ငါအြန္လုိင္းသြားရမယ္။ အြန္လုိင္းမွာ ခ်က္တင္ထုိင္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုစားရမယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အင္တာနက္ဆုိင္ကုိ
ထြက္လာခဲ့သည္။
     
     ေရာက္ပါၿပီတဲ့ အင္တာနက္ဆုိင္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ G-talk လည္းပြင့္လာၿပီ ေပါမ်ားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၀မ္းသာစရာေပါ့။ ဘယ္သူ႕ကုိခ်က္ရမလဲ
….. ကဲေတြ႕ပါၿပီ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္စၿပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
“ဟိုင္း ----- ေနေကာင္းလား----သူငယ္ခ်င္း-----
ေရာက္သြားၿပီ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စာသားေတြသူဘက္ ကေတာ္ေတာ္နဲ႕ေပၚမလာ။ မအားလုိ႕လားမသိ။ ေဟာ--- ေပၚလာၿပီ---
“ဟိုင္း---- သူငယ္ခ်င္း----ေကာင္းပါတယ္။ ယူေရာ----တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္းျပန္ေျပာလုိက္ပါ တယ္။
အင္း--- ေကာင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ သူ႕နာမည္က … “ေဆာင္း”
တဲ့။ ေနတာက ရန္ကုန္၊ အသက္(20)တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ငယ္တယ္လို႕ ေျပာလုိက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းလည္း ျပန္မိတ္ဆက္ေပးေလလို႕
သူကေျပာတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္းနာမည္--- “လြမ္း”….လုိ႕ နာမည္တစ္လုံးထဲေျပာျပလုိက္တယ္။ ဘာလုိ႕လဲဆိုေတာ့ သူကလည္း
တစ္လုံးထဲေလ ေနတာကေတာ့ မႏၱေလး၊ အသက္က(22)လုိ႕ေျပာျပလုိက္တယ္။ အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကၿပီး
အခ်ိန္ေတြကုန္ေစ ခဲ့တယ္။ ဒါေပမ့ဲ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အထီးက်န္မႈ စိတ္ေတြကုိ ကုစားႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။
    
     စိတ္ဆုိတာ အရမ္းဆန္းၾကယ္တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ကုိးကြယ္ရာ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့တာကုိ ျပန္ၿပီးသတိရမိတယ္။အထီးက်န္မႈ
စိတ္ကေလးေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးမျမင္ရတဲ့ အမွ်င္တန္းေလးက အစားထုိး၀င္လာခဲ့တယ္ေလ။ အဲ့ဒါကုိ “သံေယာဇဥ္” လို႕ေခၚၾကတယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မိတာေလးကုိ ေတြးမိၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႕ ဒြန္တြဲပါလာခဲ့ေသာအရာ တစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္
သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒါက လြမ္းေဆြးျခင္းပဲေလ။ ဘယ္ခ်ိိန္က ဘယ္လိုု ၀င္လာခဲ့မွန္းမသိလုိက္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္
ႏွလုံးသားက “ေဆာင္း” ကုိ ႏွစ္သက္မိတဲ့အခ်ိန္က ထင္တာပဲ။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အင္တာနက္ဆုိင္ကုိ အၿမဲလုိလိုသြားေနမိလို႕ပါပဲ။
    
     ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္အၿမဲလုိလို ခ်ိန္းၿပီး အြန္လိုင္းတက္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ တေန႕တေန႕ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕စိတ္ေတြက အင္တာနက္ဆုိင္ဆီပဲ
ေရာက္ေနမိၿပီ။ စာက်က္ ခ်င္စိတ္လည္းမရွိ၊ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္သြားခ်င္စိတ္လည္းမရွိ အင္တာနက္ဆုိင္ခ်ည္းပဲ ေရာက္ေနတက္သည္။
ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ်ဆုိသလို ေရာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကုိေတာင္ အင္တာနက္ဆုိင္က အစ္မက မွတ္မိေနၿပီ။ တခါကဆို ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡေရာက္လုိက္ပုံ
မ်ား ကၽြန္ေတာ္ အင္တာနက္ဆုိင္ေရာက္သြားေတာ့ လိုင္းကမေကာင္းဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္က ေရာက္ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္ လုိက္ပုံမ်ား ပတ္၀န္းက်င္ကုိေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ စိတ္ေတြလြတ္သြားလုိက္တာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလည္းမသိေတာ့။
ဆုိင္ကအမေခၚလုိက္မွ သတိရမိတယ္။“ေမာင္ေလး…. ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ” တဲ့ အမ ေမးေနတာၾကာၿပီလို႕ေျပာတယ္။ “ေမာင္ေလး
ၾကည့္ရတာတစ္ခုခုျဖစ္ေနတာၾကေနတာပဲ” တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ပါ ဘူး အမလုိင္းက်ေနလုိ႕ ေဒါသျဖစ္ေနတာလုိ႕ျပန္ေျပာလုိက္ရတယ္။
ဒါတင္မက ေသးဘူး အဲ့ဒီဆုိင္က လုိင္းက်ေနေတာ့ တျခားဆုိင္ဆီကုိေျပးသြားလုိက္တာ လမ္းမွာ ကားေတြ၊ဆုိင္ကယ္ေတြေမာင္းေနတာ
သိေနပါလွ်က္နဲ႕ ကူးမိတာ ကားေပၚက ၊ဆုိင္ ကယ္ေပၚက ေမတၱာပုိ႕သံေတြ ၾကားလုိက္မွ သတိ၀င္မိတာေတြျဖစ္ေနပုံမ်ား ကၽြန္ေတာ္
ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိမွ မထင္ထားမိဘူေလ။ ဆုိင္ေရာက္ေတာ့မွ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ကၽြႏ္ေတာ္ဆုိင္ေျပာင္းလုိက္တာမွန္သြားတယ္ေလ။

     လိုင္းကဖြင့္လွ်င္ဖြင့္ျခင္း ပြင့္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ညီမေလးကေတာ့ စိတ္ေကာက္ ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္မလာဘူးထင္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ဆီစာပုိ႕ၿပီးျပန္ေတာ့ မလုိ႕တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡေတြ သူမသိဘူးေလ၊ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္ေတြဘယ္လိုျဖစ္ေန တယ္ဆုိတာ
ေျပာျပလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕။အဲ့ဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ကံမေကာင္းခဲ့ဘူးေလ ျပန္လာတဲ့အထိေခ်ာ့လုိ႕မရခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္အဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး သံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့
ႀကိဳးမွ်င္ေလးရဲ႕ဆြဲရာကုိေကာက္ ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ခဲ့မိတာမသိခဲ့ေပ။

     အထီးက်န္မႈဆုိတဲ့စိတ္ကေလးကုိ ကုစားဖုိ႕ဆုိျပီး အြန္လုိင္းတက္ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္စိတ္ရဲ႕ လွည့္စားမႈကုိယုံၾကည္ၿပီး သာယာခဲ့မိသည္ ။
ပူေလာင္မႈေတြကုိ ေအးျမျခင္းပဲလုိ႕ထင္မွတ္ၿပီ ေမ့ေမွ်ာမိခဲ့သည္။ ကုိယ့္ကုိဘယ္လိုအေျခအေနေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ ကုိေတာင္မသိရွိ
ခဲ့ေတာ့ေပ။အင္ တာနက္ဆိုင္ကျပန္တုိင္း လြမ္းေဆြးမႈအထီးက်န္မႈေပ်ာ္ရႊင္မႈစတာေတြ ခံစားေနရတာ ကုိ အရာသာတစ္ခုလုိ႕မွတ္ထင္တဲ့အထိ
ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ကုိယ့္ကုိလမ္းေပၚေရာက္ ေနတယ္ဆိုတာကုိေတာ့သတိမထားမိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အေပါင္းအေဖာ္ေတြက “မင္း..လမ္းေပၚက
လူျဖစ္ေနၿပီ” လုိ႕ေျပာၾကတယ္။

     တေန႕တေန႕ အင္တာနက္ဆုိင္ခ်ည္းပဲသြားေနတာ စာေလးဘာေလးက်က္အုံးလို႕ ေျပာတာေတာင္ မင္းတို႕ပုိက္ဆံနဲ႕သုံးတာမွမဟုတ္တာ
ဘာမွလာမေျပာနဲ႕ ေျပာစရာ မလုိဘူးလို႕ေျပာခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကသိသင့္တာေလ။ ကုိယ့္ကုိ လမ္းေပၚေရာက္တယ္
ဆုိတာ နားလည္သင့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ နားမင္ခဲ့ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆြဲငင္ထားတဲ့ သံေယာက္ဇဥ္အမွ်င္တန္းေလးရွိေနေသးတာကုိး သံေယာ
ဇဥ္အမွ်င္အတန္းေလးနဲ႕ အဆင္ေျပေနတာကုိ ဘယ္လုိလုပ္နား၀င္မွာလဲ “အရက္စြဲေနတဲ့သူကုိ သူရာေမရယသိကၡာပုဒ္ ေစာင့္ခုိင္းသလို
ျဖစ္ေနခဲ့တာကုိး” ဘယ္လုိလုပ္ေစာင့္ႏိုင္မွာတုန္း သူ႕မွာရသတဏွာကုိစြဲမက္တဲ့ အရက္ရွိေနတယ္ေလ။ ေျပာသင့္တဲ့ စကားအေတာ္မွန္လုိက္ေလ။
ဒီလုိနဲ႕ မနက္ကထြက္ေန႕လယ္မွျပန္လာ ေန႕လည္ကထြက္ ညမွျပန္လာတခါတေလေန႕လုံးလုိလိုျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ထမင္းစား ရမည့္အခ်ိန္၊
စာက်က္ရမည့္အခ်ိန္ေအာက္ထစ္ဆုံး အေပ့ါအပါးသြားခ်င္တာေတာင္ ထမသြားပဲ ေအာင့္ထားမိတာေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အစားမမွန္၊
အအိပ္မမွန္ ေက်ာင္းကခဏခဏလစ္၊ အခ်ိန္ျပည့္အင္တာနက္ဆိုင္ ညအခ်ိန္မေတာ္မွ ျပန္လာ ကၽြန္ေတာ္ကုိကၽြန္ေတာ္ “လမ္းေပၚကလူ”
လုံးလုံးျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။

     အခ်ိန္ကတေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ေျပာင္းလဲလာသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္အမွ်င္အတန္ေလးလည္းတစတစထိပါး
လာခဲ့သည္။တေန႕တေန႕ စကားေတြကထပ္ေနသလိုပဲ ခံစားရ သည္။ တေန႕လာလည္းဒီစကား၊ သူ႕အေၾကာင္းေျပာလုိက္ ကုိယ့္အေၾကာင္း
ေျပာလုိက္ သူ႕ေျပာရင္နားေထာင္လုိက္ ကုိ္ယ္ကေျပာလုိက္နဲ႕ ၿငီးေငြ႕သလိုခံစားမိလာသည္။ ဒါနဲ႕ပဲ သံေယာက္ဇဥ္ အမွ်င္အတန္းေလး
ထိပါးလာခဲ့တာက တစ္ေၾကာင္းအေပါင္းအေဖာ္ ေတြက ေျပာလာခဲ့သည္ကတစ္ေၾကာင္း “ငါ သူတုိ႕ေျပာသလို လမ္းေပၚကလူျဖစ္ေနၿပီ လား “
ဆုိတဲ့အေတြးေတြ ေတြးတက္လာခဲ့ၿပီးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ကုိနားလည္သင့္ၿပီလို႕ ထင္မိတဲ့အေတြးကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ အေၾကာင္းဖန္
လာခဲ့ၿပီေလ။အဲ့ဒီေန႕ကေတာ့…. ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္လမ္းခြဲလုိက္တဲ့ေန႕ျဖစ္ေနလုိ႕ပါပဲ။

     အေၾကာင္းအရာရယ္လုိ႕ မည္မည္ရရမျပႏိုင္ေပမဲ့ ဘာအေၾကာင္းအရာလည္းမသိ၊ သိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရ႕ဲ ခ်ိန္းခ်က္မႈဇာတ္လမ္းေလး
အဆုံးသတ္သြားရတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ အရင္ကလုိ မူးမူးရူးရူးမျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႕ ေတာ့မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္
ကၽြန္ေတာ္မသိစိတ္က အရင္ကတည္းကျဖတ္ခဲ့ မိသြားၿပီဆုိတာပါပဲ။ ဒါနဲ႕ အသက္မပါတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ အေဆာင္ကုိျပန္ခဲ့တယ္။ အေဆာင္
ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္းပဲ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္အတြက္ စာတစ္ေဆာင္ေရာက္ေနတယ္လို႕ ေျပာၿပီးစာအိပ္ေလးကုိလာေပးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အတြက္ဆိုေသာ စာအိပ္ေလးကုိဖြင့္မိ တဲ့ခဏခ်င္းမွာပဲ “ သားေရ…..အေမစာေရးလိုက္ပါတယ္” သားေလးက်န္းမာေရးေကာင္းရဲ႕လား၊
က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါသားရယ္။ အေမလည္း က်န္းမာေရးေကာင္းပါတယ္ကြယ္။ စာေတြေရာလုိက္ႏိုင္ရဲ႕လား စားႀကိဳးစားပါသားရယ္
အေမတို႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က သားဆီမွာပဲေနာ္။ သားအေမတို႕ရဲ႕ ပန္းတိုင္၊အေမတုိ႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ။ အေမတို႕ပင္ပင္ပန္းပန္း
အလုပ္လုပ္ရတာမေမာပါဘူး။ ဘာလုိ႕လဲ ဆုိေတာ့ အေမ့သားေလးဘြဲ႕ရပညာတက္ႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွာဆုိတဲ့ ၀မ္းသာပီတိက ဖုံးလြမ္းေနလို႕
ပါပဲ။အေမေမာခံသမွ်ေတြကုိ “အေမ့သားေလး ဘြဲ႕ရပညတက္ တစ္ ေယာက္ျဖစ္ၿပီ” ဆုိတဲ့ ပီတိနဲ႕ ေခ်ဖ်က္ခဲ့တယ္။သားေရ----- အျပင္ကုိ
သိပ္မသြားနဲ႕ ေနာ္။ အျပင္ထြက္ပါမ်ားရင္”လမ္းေပၚကိုေရာက္သြားလိမ့္မယ္” အေမ့သားေလး လမ္းေဘးေရာက္သြားမွာ အေမစိုးရိမ္တယ္။
ပုိက္ဆံေရာ ရွိေသးလား လိုရင္လည္း ေျပာေနာ္။ အေမပုိ႕လိုက္ပါ့မယ္။ အေမ့သားေလးဘြဲ႕ရၿပီဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို အေမၾကား ခ်င္လွပါၿပီ သားရယ္။
သားေလးစာႀကိဳးစားပါေနာ္။ အေမတို႕အတြက္ ဘာမွမပူပါနဲ႕ ။ အားလုံးအဆင္ေျပပါတယ္။ သားေလးသာ ဘဲြဲ႕ရပညာတက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား
ပါေနာ္။ အေမ့သားေလးျပန္လာတဲ့အခါ သားေလးႀကိဳတ္တက္တဲ့ ဟင္းကုိခ်က္ေကၽြးမယ္ေနာ္။ ေအာ္… သားေလး ရည္းစားေတြ၊ခ်စ္သူေတြ
မထားနဲ႕အုံးေနာ္။ စာကုိႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ အေမစိုးရိမ္မိလို႕႔ပါ။စိတ္ေတြေလေနရင္ သားေလးရဲ႕ ပညာေရးေႏွာင့္ေႏွးသြားမွာ သားေလး။
သားေလးဘြဲ႕ရတဲ့အခါ မိဘတုိ႕၀တၱရားအတိုင္း ျဖစ္ေစရပါမယ့္ သားေလး ရယ္။ စာေတြကလဲ မ်ားၿပီ။ အေမမွာခ်င္တာကေတာ့ “က်န္းမာေရးကုိ
ဂရုစိုက္ၿပီး လမ္းေပၚကလူ မျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါသားေလးရယ္” ဒါပဲေနာ္ သားေလး အေမ့ သားေလးက်န္းမာပါေစ ၊ဘြဲ႕ရပညာတက္ႀကီးျဖစ္ပါေစ။
ခ်စ္လွစြာျဖင့္ ရြာကအေမ…။

     ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိေျပာရမွာလဲ၊ ဘာလုပ္ရမွာလဲ အရာရာအားလုံးေနာက္က်ခဲ့ၿပီ၊ အသိေနာက္က်ခဲ့ၿပီေလ။ ဘယ္လိုမွ ေျဖဆည္လုိ႕
မရခဲ့ေပ၊လိမ့္တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြက ျဖဴေဖြးတဲ့ စာရြက္ေပၚလိမ့္ဆင္းသြားခ့ဲၿပီေလ။ကၽြန္ေတာ္ငုိရုံမွလြဲၿပီး ဘာတက္ႏိုင္အုံးမွာလဲ။ ေနာက္
(၅)ရက္ေလာက္ဆုိ စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မွာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ “အေမတို႕ရဲ႕ပန္းတိုင္ အေမတို႕ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္” တဲ့ အေမပင္ပန္းခဲ့တာေတြ “
အေမသားေလး ဘြဲ႕ရပညာ တက္တစ္ေယာက္” ဆုိတဲ့စကားပီတိနဲ႕ ေခ်ဖ်က္ပစ္လိုက္ၿပီတဲ့ “ သားေလးအျပင္သိပ္ မသြားနဲ႕တဲ့”
ကၽြန္ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ၊ ဘယ္လိုေျပာရမွာလဲ အေမ သားမွားမွန္း သိပါၿပီ အေမ၊ သားမွားခဲ့ၿပီအေမ။ သားကိုလာရုိက္လွည့္ပါအေမ။
သားဟာအေမတုိ႕ရဲ႕ပန္းတိုင္၊ အေမတုိ႕ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြ ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ လူမိုက္ပါအေမ…..။ အေမ့သားေလး လမ္းေပၚကလူျဖစ္မွာ
စုိးရိမ္လို႕တဲ့ “ အေမ မစုိးရိမ္နဲ႕လို႕ ေျပာလုိက္ရမွာလား။ အေမ့ရဲ႕စာေတြက သားေလးရဲ႕ လုပ္ရက္ေတြကုိသိလို႕တမင္တကာ
ေရးလိုက္တာလားအေမ…။ အရာအားလုံးက အေမေျပာသမွ်နဲ႕ ေဗ်ာင္းျပန္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ သား “နားလည္ပါၿပီ” အေမ။ ဒါေပမယ့္….
အေမျဖစ္ခ်င္သလို ဒီႏွစ္ေတာ့မျဖစ္ေတာ့တာ သားကုိခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ ကၽြႏ္ေတာ္စိတ္ေတြေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီေလ။

     အေပါင္းအေဖာ္အားလုံးက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အျဖစ္ေတြအားလုံး မသိေပမဲ့ ထုိက္သင့္သ ေလာက္သိေတာ့ နားလည္ေပးခဲ့ပါတယ္။
“ေနာက္မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့ကြာ၊ မင္း ကုိအရင္က ငါတုိ႕ေျပာခဲ့တာ နားမွမေထာင္ဘဲကုိး “ ျဖစ္ၿပီးတာၿပီးပါေစေတာ့ကြာ။ ေနာက္(၅)ရက္
က်န္ပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီ(၅)ရက္ႀကိဳးစားေပါ့။ “ငါတုိ႕လဲကူညီပါ့မယ္။” အားေပးမႈေတြအတုိင္းသားၾကားေနရေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိလုပ္
က်က္ႏိုင္မွာလဲ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက အမ်ားသားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေခါင္းထဲကေန အေမရဲ႕ စကားေတြက ေနရာယူေနခဲ့တာေလ။ ဒီလုိနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ အိပ္စက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ေခါင္းေတြကိုက္ၿပီး စိ္တ္မအီမသာျဖစ္ေနခဲ့သည္။
အရင္ရက္ေလာက္ကေလာက္ေတာ့ မဆိုးေတာ့ေပ။ အခ်ိန္ကကုစားသြားခဲ့တာ လုိ႕ေျပာရမွာပဲ။

     ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာေမးပြဲေျဖတဲ့ေန႕ေရာက္ခဲ့ၿပီေလ။ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္း ေတြက သိသလုိမသိသလိုနဲ႕ ဘာကုိမွ တိတိက်က်မရခဲ့။ ဒီလုိနဲ႕ပဲ
တစ္ႏွစ္ကုန္ဆုံးခဲ့ သည္။ တစ္ႏွစ္တာရဲ႕ ရလာဒ္တစ္ခုကေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေမစိုးရိမ္တဲ့ “ လမ္းေပၚကလူ” ျဖစ္ခဲ့တာကလြဲၿပီး
ဘာမွမရလုိက္ေပ။ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ႏွင့္လြဲကာ ေနာက္တစ္ႏွစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုကုိ ေစာင့္ခဲ့ရတာေပါ့။ စာေမးပြဲၿပီးဆုံးလုိ႕ေက်ာင္း
လည္းပိတ္ၿပီ ကုိယ္စီကုိယ္စီကိုယ့္ရပ္ကုိယ့္ဌာနီဆီသုိ႕ ျပန္ဖို႕လုပ္ေနၾကတာ ရြာက မိဘရဲ႕ပုံရိပ္ေလးေတြခံစားရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရြာမွာက်န္ခဲ့တဲ့ အေမရဲ႕ပုံရိပ္ကုိျမင္ေယာင္ၿပီး ရင္ထဲမွာဆို႕တက္လာတဲ့ခံစားမႈကုိ မခံစားႏိုင္ပဲ လိမ့္တက္လာတဲ့
မ်က္ရည္စေတြကုိ သုတ္ကာသုတ္ကာနဲ႕ အသက္မပါတဲ့ ေျခလွမ္း ေတြနဲ႕ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း...................။

ေသြးတစ္စက္ရဲ႕တန္ဘုိး

“ေသြးတစ္စက္ရဲ႕တန္ဘုိး”

……………………………..

ျဖဴစင္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႔

ေစတနာဗလပြေတြကုိပုံေဖာ္ရင္း

ဘဝရဲ႕ႀကီးမားမႈကမၺည္းသစ္ကုိ

ကုိယ္တုိင္ေရးထုိးနုိင္ဖုိ႔အတြက္

ႀကီးမားတဲ့စြန္႔လြတ္မႈတစ္ခုျပဳလုပ္ကာ

ဘဝတစ္ခုရွင္သန္ေစဖုိ႔ဆုိၿပီး

နီနီရဲရဲ”ေသြး”တစ္စက္ကုိ

ဒို႔တေတြလွဴဒါန္းခဲ့ၾကတယ္……။

ကုိယ္ဘဝရဲ႕ပဲ့ကိုင္ရွင္

ကုိယ့္ဘဝရဲ႕အသက္ေသြးဆုိေပမဲ့

လုိအပ္ေနသူဘဝတစ္ခု......

ရွင္သန္ေစရမယ္ဆုိၿပီး

ေကာင္းမြန္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔

ဒုိတေတြ………………..

နီနီရဲရဲ”ေသြး”တစ္စက္ကုိ

လွဴဒါန္းခဲ့ၾကတယ္…………။

နီနီရဲရဲ”ေသြး”တစ္စက္ဆုိေပမဲ့

ႀကီးမားတဲ့ေမတၱာ

ႀကီးမားတဲ့ေစတနာေတြေရာေမႊၿပီး

စီးဆင္းလာတဲ့”ေသြး”တစ္စက္က

ကမၻာေျမကုိလွပေစႏူိင္ခဲ့ၿပီ………။ ။

ဓမၼအလင္းေရာင္

ဓမၼ အလင္းေရာင္
...........................
 

ေနၾကည္ျဖာနွင္း နံနက္ခင္းဝယ္

မိမိ ရုပ္ နာမ္ ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ျဖင့္

ေသခ်ာစီစစ္ ထုတ္ေဖာ္လ်စ္ဖုိ႔

ဓမၼ အလင္းေရာင္ ထြန္းလင္းေဆာင္အံ့..။

ေလာကအလယ္ အေမွာင္ကြယ္၍

ေလွ်ာက္ကာစမ္းတမ္း အေမွာင္လမ္းျဖင့္

ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူ ထုိသ သူကို

အေမွာင္ၿဖဳိခြင္း အလင္းေပးဖုိ႔

ဓမၼ အလင္းေရာင္ ထြန္းလင္းေဆာင္အံ့..။

လုံးစုံမ်ားစြာ သတၱဝါအား

ေလာဘ ေဒါသ မာန္ ေမာဟနွင့္

ရာဂ အမႈိက္ ရွင္းေစထုိက္ဖုိ႔

ဓမၼ အလင္းေရာင္ ထြန္းလင္းေဆာင္အံ့..။

ခ်စ္ေသာမိတ္ေဆြ ခ်စ္မိတ္ေဆြ

စာေပက-ရ သိဉာဏ္မွ်ျဖင့္

သင္၏ဘဝ ကၽြႏု္ပ္ဘဝအား

ဓမၼ အလင္းေရာင္ ထြန္းလင္းေဆာင္အံ့..။

ေလာကႀကီးကတုိ႔ဆရာ

ေလာကႀကီးကတုိ႔ဆရာ
.............................

မိမိဘဝ တရားရဖုိ႔

ဝန္းက်င္းေဒသ တရားျပသည္

ေလာကႀကီးကတုိ႔ဆရာတဲ့...။

မိမိဘ ပညာရဖုိ႔

ဝန္းက်င္ေဒသ သင္ၾကားျပသည္

ေလာကႀကီးကတုိ႔ဆရာတဲ့...။

မိမိဘဝ သိဉာဏ္ႀကြဖုိ႔

ဝန္းက်င္ေဒသ လမ္းညြန္ျပသည္

ေလာကႀကီးကတုိ႔ဆရာတဲ့...။

မိမိဘဝ လိမၼာၾကဖုိ႔

ဝန္းက်င္ေဒသ ဆုံးမျပသည္

ေလာကႀကီးကတုိ႔ဆရာတဲ့...။

ေန႔စဥ္ေတြ႔ႀကဳံ ဤလူ႔ဘုံဝယ္

သတိယွဥ္မႈ ဉာဏ္လည္းကူ၍

အေမာင္လူသား သင္ႀကဳိးစားေလာ့....။